Ze waos hoegbloond, opvallend hoegbloond gebleik en ze trok aondach vaan passante wie ze mèt einig behej häören oto langs de stóp parkeerde. Mèt häör zäönsje achter z’ch aon trippelde ze e stök weier de sportzaak binne.
“‘t Is neet veur miech meh heer is ze butsje kwiet geraak”, verdutsde ze de bedeende mèt häöre bloonte kop knikkend in de riechting vaan häör zäönsje. “Ze vrundsje tireerde ‘t de baon oet, zeet ‘r, de struuk in mèt vaan zoe’n deures.” Ze wees mèt doum en wiesvinger de gruutde vaan die steekdinger, groeter es wie häör zäönsje häör geweze had.
“Dao gaon iech neet oonder zeuke!” zag zie pertinent. “De versjendeleerst’ch. Höb g’r e nuijt veu ‘m?”
De jóngemaan trok ‘n laoj ope, begós in ‘n does te dabbelde en vroog óndertösse: “Wat moot ‘t veur eint zien, e gekleurd of gewoen bloet hout?”
De dame riechde tot häör zäönsje en vroog: “Wat moot ‘t veur eint zien, e gekleurd of gewoen bloet hout?”
“E roed”, zag ‘t menneke. “Dat zeen iech ‘t bèste.”
“E roed”, zag de ma tege de bedeende. “Dat zuut ‘r ‘t bèste.”
De bedeende deeg ‘t roed but in e tuutsje, gaof ‘t aon de dame en zag: “Geer kint aofrekene aon de kassa.”
“Einen euro”, zag de kassajuffrouw.
“Einen euro!?” herhaolde ma mèt groete verwoondering in häör stum. “Einen euro veur zoe dingske? Huurste dat, jungske. Einen euro! Bis in ‘t vervolleg get veurziechtiger.”
“Meh iech höb ‘t neet eweggemaak”, verdedigde häör zäönsje z’ch.
“Bis toch mer veurziechtig demèt”, verordeneerde ma.
Trök bijj d’n oto wees häör zäönsje häör op ‘t breefke oonder oonder de roetewisser.
“Vief-enveertig euro!” loos ma veur fout parkere”, zöchde ma. “Dat num iech neet.”
Zie mèt hunnen twieje nao ‘t kentoer vaan de parkeerwach.
“Menier! Iech stoond geparkeerd in e vak, verdorie!!!” snawde ze obstenaot.
”, hadde ze häöm lès veur de zèsde kier gezag meh jeh…
“Alleh daan mer mevrouw”, zag ‘r en sjäörde de bóng kepot, “gaot en koup de jong e stèl boeles bijj ze butsje.”
Jo Caris